Myczków - Wieś z tradycjami letniskowymi

Myczków - trochę historii

Wieś Myczków istniała, jak podaje historyk Adam Fasnacht już w roku 1580, chociaż sama nazwa Myczków występuje jako oznaczenie miejsca dużo wcześniej, w “Akcie rozgraniczenia dóbr” z 1376 roku, tędy właśnie przeprowadzonym. W akcie tym wymieniono także związane z Myczkowem nazwy dwóch miejsc, które praktycznie nie zmienione istnieją do czasów obecnych. Pierwsza to "perednyj potok" dziś zachowane "perednyj horb", a druga to "bagno" - na granicy Myczkowa i Berezki.

W 1580 roku, po bezpotomnej śmierci Piotra Kmity, właściciela rozległych włości (dóbr) zwanych sobieńskimi lub leskimi, dokonano ich podziału. W ich skład wchodził m.in. Myczków (dawniej Myczkow - 1376, lub Miczkow- 1580), który przypadł w udziale synowi siostry zmarłego, Katarzyny Kmicianki, żony kasztelana sanockiego. W tym samym roku wymieniono Myczków jako wieś należącą do folwarku Myczkowce.

Tradycje letniskowe Myczkowa sięgają lat 30-tych XX wieku, kiedy to właścicielem wsi był kpt. Wojska Polskiego Czesław Wawrosz, który wykorzystując walory zdrowotne i turystyczne naszej miejscowości wybudował ośrodek wczasowy / sanatorium "Dwór na Bercu" - pierwszy tego typu ośrodek w Bieszczadach. Oprócz tego powstały również korty tenisowe, zapora wodna na miejscowym potoku, staw kąpielowy oraz ścieżki rekreacyjne prowadzące aż nad pobliski San (obecnie Zalew Soliński). Przy jednej z nich znajdowało się naturalne źródło wody mineralnej co, w połączeniu ze specyficznym klimatem sprawiało, że Myczków odwiedzało wielu „letników”, a także chorych na astmę czy gruźlicę, aby leczyć się i wypoczywać. Dwór istniał w Myczkowie do 1939 roku, uległ zniszczeniu w czasie II wojny światowej.

Czesław Wawrosz (kawaler Orderu Virtuti Militari za wybitne odznaczenie się w wojnie 1918–1920), organizator siatki przerzutowej żołnierzy Wojska Polskiego po klęsce wrześniowej, znalazł się w grupie 112 więźniów polskich rozstrzelanych przez Niemców na tzw. „Gruszce” w Tarnawie Górnej koło Leska w nocy z 5/6 lipca 1940 r.

Warto zobaczyć

Kościół, dawna cerkiew greckokatolicka

Niezwykłą rzadkością jest spotkać wieś, w której stoją obok siebie dwie świątynie. A tak właśnie jest jest w Myczkowie. Stoją tu dawna cerkiew oraz kościół, pomiędzy którymi znajduje się współna dla tych świątyń dzwonnica.

W roku 1899 właściciel tej wsi Jan Nepomucen Zatorski ufundował różnowyznaniowym mieszkańcom Myczkowa cerkiew i kościół. Cerkiew pw. Zaśnięcia Matki Bożej jest budowlą murowaną, dwudzielną z pojedynczą wieżą nad babińcem.

Jako cerkiew służyła do roku 1947, a później została opuszczona i zaniedbana. Były nawet plany jej rozbiórki jednak ich nie zrealizowano, a po roku 1954 wykorzystywano ją do celów gospodarczych, między innymi jako magazyn maszyn rolniczych. Od roku 1977 cerkiew służy jako kościół parafialny Matki Boskiej Nieustającej Pomocy.

Neogotycki kościół

Jest to niewielki, zbudowany w stylu neogotyckim kościółek, który stoi obok zbudowanej bezpośrednio przed nim dawnej cerkwi. Obydwie światynie ufundował Jan Nepomucen Zatorski, ówczesny właściciel Myczkowa.

Kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa został poświęcony w roku 1900. Jednonawowy, z dwiema wieżami i dębowym ołtarzem z figurami Najświętszego Serca Pana Jezusa w centrum i św. Piotra oraz św. Jana Nepomucena po bokach. W niewielkich bocznych ołtarzach umieszczono obrazy Matki Boskiej Częstochowskiej i Matki Boskiej Bolesnej. Od roku 1977 główna świątynią parafii w Myczkowie jest jednak stojący obok pocerkiewny kościół Matki Boskiej Nieustającej Pomocy.

Muzeum Kultury Bojków

Muzeum Kultury Bojków w Myczkowie powstało z myślą ocalenia dziedzictwa kulturowego Bojków – grupy etnicznej zamieszkującej te tereny. Muzeum posiada niezwykle bogatą kolekcję zbiorów, a niektórych eksponatów może mu pozazdrościć nawet Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku. Zobaczą tu Państwo sprzęty gospodarstwa domowego, przedmioty użytkowe, oryginalne ubiory, dokumenty, wyposażenie sakralne - słowem wszystko to, co związane było z dorobkiem materialnym i duchowym dawnych mieszkańców tych ziem.

Bojkowie – grupa etniczna górali mieszanego pochodzenia: rusińskiego i wołoskiego, zamieszkująca Karpaty Wschodnie od Wysokiego Działu w Bieszczadach na zachodzie, do doliny Łomnicy w Gorganach. Na zachodzie sąsiadowali z Łemkami, na wschodzie z Hucułami. Język Bojków jest jednym z dialektów języka rusińskiego, z wielkim wpływem języka staro-cerkiewno-słowiańskiego, a także wpływami języków: polskiego, słowackiego, węgierskiego i rumuńskiego.

Inne

Przez wieś przebiega powszechnie znany zielony szlak Zagórz - Krysowa, a nieopodal trasa szlaku: Lesko - Wołkowyja - Górzanka - Terka - Połonina Wetlińska. Ponadto w okolicy znajduje się wiele pieszych ścieżek spacerowych i turystycznych, dzięki którym wielbiciele przyrody i krajobrazu z pewnością znajdą coś dla siebie. Spacerując po Myczkowie możemy napotkać liczne kapliczki, z których najstarsza, umiejscowiona na tzw. “bagnie”, istniała już w 1852 roku, co potwierdzają mapy katastralne Myczkowa i okolic z tego okresu. Warte odwiedzenia jest także żródełko wody mineralnej; ruiny zapory wodnej na miejscowym potoku; ruiny letniska “Dwór na Bercu”, m.in. studnia, korty tenisowe; ruiny bunkrów UPA czy miejsce pochówku rozstrzelanych mieszkańców Myczkowa narodowości żydowskiej.

Aktywnym poleca się wyprawy rowerowe, wciąż rozwijającą się turystykę wodną nad Jeziorem Solińskim z możliwością wypożyczenia sprzętu pływającego oraz wypady w góry.